ορμητιαίος

ὁρμητιαῑος, -αία, -ον (Α)

πλήρης ορμής, ορμητικός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὁρμητής + κατάλ. -ιαῖος (πρβλ. τραυματ-ιαίος].